نوشته مهدی دادخواه تهرانی
خواب بَران
تو از خواب ها نقّاش تری
چگونه می توانی از پاهای حسنک بگذری بی طنابی عین رود بکشد تا رسائلِ دیوان
تو از گورها ردیف درخت کرده ای و رنگ دست ها خاک مرده به گور می کشد
چگونه از پاهای حسنک نی- تابوت دست به دست می بری تا میدان تجریش بعد درکه بعد درکه
تو از دست ها گلوی خلیفه را می کشی که صبر می کند به جویدن
چگونه می توانی حسنک را در یکی گور بگذاری
طبقات گور
این گورِ بوسهل زوزنی ست
«به هفت سال فرو بریز!»
که تنگ است گور... و همان بالای دار خوش است اگر رنگی بزنی
و بعد درکه بعد درکه که رنگِ رنگ هاست
تو از درکاتِ درکه دوزخ تری
چگونه می توانی از کلاه خود بگذری
و مشتی رند و سنگ های سیم زده
«به هفت سال فروبریز در شالمه
پوشانده رویت را
جامی بزن.»
