کتاب تاثیر الگوپذیری رفتار کودکان از رسانه pdf

کتاب تأثیر الگوپذیری رفتار کودکان از رسانه نوشته ی زهرا اسدی، به بررسی آثار مخرب برنامه های تلویزیونی در تعلیم و تربیت فرزندان پرداخته است.

کودکان ما امروزه در خانه ای پا به دنیا می گذارند که تلویزیون در آن به طور میانگین هفت تا هشت ساعت در روز روشن است. حالا دیگر بیش از آنکه از مادربزرگ ها داستان و از پدربزرگ ها خاطره بشنویم، این تلویزیون است که داستان های مربوط به انسان ها، زندگی و ارزش های آن را برای ما بیان می کند. تلویزیون، امروزه به عنوان عمومی ترین و پرمخاطب ترین رسانه جمعی، سهم عمده ای در آموزش و تأثیرگذاری مستقیم و غیرمستقیم بر فرهنگ و روح و روان جمعی دارد. تأثیرپذیری اکثریت خاموش جامعه از تلویزیون و برنامه های ماهواره ای بسیاری از اوقات کشورهای جهان سوم را با بحران فرهنگی روبرو کرده است.

تلویزیون هر روز بر ما تسلط بیشتری می یابد و ما بایستی نگران آثار مخرب برنامه های آن برای کودکان و خانواده های خود باشیم. این حق ماست و می بایستی عکس العمل نشان دهیم. اگر چه تلویزیون مطرود نیست اما برنامه های تلویزیونی در مجموع زیان بار بوده اند. در غرب به نوعی و در شرق به شکلی دیگر خطر برنامه های مخرب تلویزیونی احساس می شود.

ما بدبختانه فرزندانمان را با تلویزیون تربیت می کنیم وقتی می خواهیم آنان را ساکت کنیم برای آنان تلویزیون روشن می کنیم و یا آنان را به تماشای برنامه هایی که خودمان هم نمی دانیم چه هستند دعوت می کنیم. خودمان هم متأسفانه عادت کرده ایم به آنچه پخش می شود فقط خیره شویم و نگاه کنیم. بشر نیازمند به شناخت دنیای اطراف خود است و انتقال فرهنگ و روحیه ی مدنی می تواند به صورتی سالم و سازنده انجام گیرد. اما به نظر می رسد تلویزیون یک مانع اصلی بر سر راه رسیدن به دنیای بهتر است؛ پس ما بایستی از آثار سوء این جعبه جادویی آگاه شویم و در ارتباط با تلویزیون مسئولیت خود را بپذیریم.

در بخشی از کتاب تأثیر الگوپذیری رفتار کودکان از رسانه می خوانیم:

هر چند کودک در تلویزیون دو نوع محتوا را می یابد که به او کمک می کنند تا نیازهای خود را از طریق دست یابی به آنچه که آن را پاسخ های خیال پردازانه و واقع بینانه نام نهادیم برآورده کند، روشن است که عملکرد اولیه و عمده تلویزیون برای کودکان سهمی است که تلویزیون در رفتار خیال پردازانه ایفا می کند. در حالی که تلویزیون سهمی در ارائه اطلاعات دارد، این گرایش نیز در آن وجود دارد که اذهان را از حل مشکلات زندگی واقعی منحرف کند.

نه تنها کودکان عمدتاً در پی آن هستند که مطالبی را در تلویزیون بیابند که به احتمال بیشتر برانگیزاننده رفتار خیال پردازانه است، بلکه همچنین قبل از فراگیری مطالب واقع بینانه در سنینی به مراتب پایین تر نحوه ی جستجوی مطالب خیال پردازانه را یاد می گیرند. تعجب آور نیست که چنین وضعی حاکم باشد، نسبتاً کار راحتی است که انسان بنشیند و سرگرم شود، اما جستجوی اطلاعات مستلزم آن است تا شما عمداً هر لذت ممکنی را که از تماشای تلویزیون حاصل می شود به تعویق اندازید و برای مدتی، به جای کاهش تنش، احتمال افزایش تنش را بپذیرید و در مقابل همان لامپ تصویری که ملتمسانه از شما می خواهد تا بیارامید و از آن لذت ببرید، به سختی به کار بپردازید.

این ها همه از جمله رفتارهای پیچیده و سخت به شمار می روند. بنا به دلایل یاد شده، وقتی کودکان به فواید جستجوی واقعیت واقف شوند، به احتمال زیاد مطالب واقع بینانه را بیشتر از طریق رسانه های چاپی جستجو می کنند تا از طریق تلویزیون.