کتاب درکت می کنم اثر کریس بیم با ترجمه صالح آروندی توسط انتشارات نسل نواندیش منتشر شده است. کریس بیم سعی کرده است تا با بازگو کردن اطلاعاتی علمی و شواهدی تجربی، ما را با ابعاد تازهتری از درک و همدلی با افراد دیگر آشنا کند. بعد از مطالعه آن احتمالاً میتوانیم با افرادی همدلی کنیم که تا پیش از آن حتی نمیتوانستیم تصورش را هم بکنیم.
قبل از کشف نورونهای آینهای، همگان میدانستند که همة ما میتوانیم خودمان را در قالب افراد دیگر ببینیم، فقط نمیدانستیم که چگونه این اتفاق رخ میدهد. برخی دانشمندان علوم اعصاب روی نظریه-نظریه شرط بسته بودند. برخی دیگر نیز نظریة شبیهسازی را پیشنهاد کردند که نشان میداد شناخت ما از تجربیات دیگران ناشی از تکرار اقدامات یا حالتهای درونی آنهاست. نورونهای آینهای نیز بهوضوح از این الگو طرفداری میکنند.
این ایده سنگبنای رشد عظیم انواع همدلی شد. حالا روانشناسان، متخصصان علوم اعصاب، بازرگانان، افراد عادی و غیرمتخصص، هدف والای خود را پیدا کرده بودند: نورونهای آینهای ظاهراً فاش کردند که چگونه ما چشمانداز متفاوتی را در پیش گرفتیم. ما چشمانداز خود را بهطور مستقیم در مغز خود حس و شبیهسازی کردهایم. به نظر میرسید، همة مردم علت این امر را پذیرفتند و این موضوع همچنان یکی از اصلیترین مفاهیم همدلی امروز ماست.
گویی موج یافتن معنی همدلی همچنان در جریان است. هر صد سال یا بیشتر، هر زمان که روندهای فکری جاری تمایل به دفاع از فردگرایی داشته باشد، کسی میآید و تعریف یا مکانیسمی جدید از همدلی را ارائه میدهد.