کتاب روش و نظریه در علوم اجتماعی

در بخش مردم نگاری روایی این کتاب نوشته شده است که: «در قدیم، داستان ها برای آنچه می خواستند روایت کنند، گفته یا نوشته می شدند. اجداد ما داستان های عاشقانه می نوشتند، تاریخ لشکرکشی های نظامی را ثبت می کردند، دانش نامه هایی دربارهٔ گیاهان و جانوران فراهم می کردند، متن های پزشکی، گفتمان های فلسفی و تاریخ های شفاهی از تجربیات متعدد را بازگو می کردند.

بعضی از این داستان ها را افراد باسواد جامعه می نوشتند. بعضی دیگر، مجموعه داستان هایی شدند که دهان به دهان منتقل شدند. تصویرسازی هایی همچون نقاشی های درونِ غارها و وسایل تزئینی، بیان گر قدمت طولانی روایات هستند. حکایت های استمراریافته مشخصۀ نشانگر روشی هستند که به وسیلۀ آن، درکمان را از جهان با سایرین در میان می گذاریم. روایات اشکال مشابه یا متفاوتی دارند و به نوبهٔ خود، اشکال متفاوت به چگونگی و مکانی که روایت در آن اتفاق می افتد و چگونه فهم می شوند، بستگی دارد.»

روش شناسی در علوم اجتماعی همواره جایگاهی ویژه ای داشته و محل بحث و تناقض های بسیاری به خصوص در محیط های آکادمیک بوده است. دانشگاه ها و فضاهای آکادمیک، معمولاً این دو را از همدیگر جدا می کنند اما عملاً هیچ نظریه ای را نمی توان بدون روش شناسی آن فهمید و هیچ روشی هم بدون نظریهٔ آن معنایی ندارد. بنابراین، نظریات و روش ها دو موضوع جدایی ناپذیر در علوم اجتماعی هستند که با هم باید بررسی شوند. این کتاب مجموعهٔ ۹ یادداشت از ۱۲ نویسنده و ویراستار است که به انواع روش شناسی ها در علوم اجتماعی پرداخته شده است.