کتاب فقط روزهایی که می نویسم : پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن

«آرتور کریستال» در این جستارها بی‌پرده سخن می‌گوید و از زوایای جدیدی آثار نویسندگان را کنکاش می‌کند. او در جستار اول بانام سخن‌گوی تنبل‌ها، به زندگی خودش می‌پردازد و رابطه‌ی زندگی‌اش با ادبیات را به تصویر می‌کشد. این نویسنده در جستار دوم با عنوان لذت‌های گناه‌آلود به سراغ نویسنده‌هایی می‌رود که موضوعات کارآگاهی و جنایی را دست‌مایه‌ی داستان‌هایشان قرار داده‌اند. جستار سوم کتاب، وقتی نویسنده حرف می‌زند به این سؤال پاسخ می‌دهد: چرا بهتر است خالقان متون محبوبمان را نبینیم؟ بسیاری از افراد علاقه دارند که نویسنده‌ی دلخواهشان را ببینند و با او گپی بزنند ولی «آرتور کریستال» طی این جستار نشان می‌دهد که یک فرد در جایگاه نویسنده متفاوت از زندگی معمولی‌اش است. این جستارنویس بر این باور است نویسنده‌ای که روی کاغذ خوانندگان را تحت تأثیر قرار داده است ممکن است الزاماً در ملاقات حضوری نتواند این کار را انجام دهد. جستار چهارم این اثر با عنوان زندگی و نویسندگی، به این سؤال پاسخ می‌دهد: چرا زندگی و حرفه نویسنده از هم جدا نیست؟ «آرتور کریستال» در این جستار به زیبایی نشان می‌‌دهد متن زندگی یک نویسنده‌ با حرفه‌اش درهم‌تنیده است و یک نویسنده کتاب‌هایش را زندگی می‌کند. او معتقد است بسیاری از نویسندگان و فیلسوفان باهدف رسیدن به آرامش درونی دست به قلم می‌برند و ادبیات مهم یا جدی همیشه روایت پیروزی یا شکست جوهر آدمی است.